Pianist Liebrecht Vanbeckevoort, in 2007 laureaat en publiekslieveling van de Koningin Elisabethwedstrijd, is er de man niet naar om te pronken met uiterlijk vertoon à la Lang Lang, Khatia Buniatishvilli of Lukas Vondráček. Maar als het op puur talent, grote klasse, muzikale beheersing en mature interpretatie aankomt, moet hij zeker niet onderdoen voor zijn beroemde collega's.
In deze CD speelt Vanbeckevoort het eerste en het tweede pianoconcerto van de Hongaarse componist Franz Lizst (1811 - 1886), een man die aanbeden werd door vrouwen en gerespecteerd door mannen. Aan het eerste pianoconcerto werkte Liszt al toen hij 19 jaar was, maar het duurde liefst 25 jaar voor het stuk in première ging, met Liszt aan de piano en Hector Berlioz als dirigent. Anders dan de bijnaam (Triangelconcert) doet vermoeden, is dit werk alleszins geen speeltje. Het is een bijzonder complex werk waarin de pianist de ene keer furieus, dan weer zachtaardig het orkest ment. Een huzarenstukje.
Twee jaar al na het eerste ging het tweede pianoconcerto van Liszt in première (1857). Anders dan in zijn eerste werk, waarin de componist wilde pronken met zijn virtuositeit, staat het samenspel tussen de pianist en het orkest centraal in dit tweede, boeiende concerto. Zelfs in het derde, dwingende deel (Allegro deciso), waarin je als het ware een optrekkend leger voor je ziet opdoemen, spelen solist en orkest samen de generaal die zijn troepen aanvoert. Halfweg het eerste deel lijkt ditzelfde thema al te zijn aangevat, maar daar is de dominantie van de solist wel groter.
Hoedanook, Liebrecht Vanbeckevoort toont in beide concerti zijn grote bevlogenheid, zijn talent en zijn enorme disicpline en beheersing. Hij heeft niet het opzichtige vertoon en imago nodig dat sommige collega's wel (willen) etaleren, zijn prestatie aan de piano spreekt voor zich. Dat doet hij in deze opname, waarbij hij ons ook nog vergast op de uitvoering van de pianosonate in B minor, S178, ten overvloede.